miércoles, 15 de septiembre de 2010

Relats conjunts: Moai


No recuerdo como llegué hasta allí. Bajo un sol abrasador que enturbecía mi mente fui testigo de la pérdida de mi libertad, hasta aquel momento inexpugnable. Mis pulsaciones se aceleraban a un ritmo acompasado, como si de un concierto de música clásica se tratase. A lo largo de mis extremidades inferiores sentía una fría sensación de presión e inseguridad. ¿Qué podía hacer? Evidentemente, el objetivo primordial era escapar cuanto antes.

Durante el forcejeo inicial pude comprobar la dureza de la situación. En toda mi penosa vida nunca había encontrado una razón de peso para hacer un uso violento y desgarrador de mis piernas, impotentes ante su esfuerzo inútil. A unos metros de donde me encontraba postrado, conseguí divisar una tortuga sin caparazón y con una capa negra atada a su delgado cuello. Me extrañé tanto que perdí la conciencia durante unos segundos, quizá fueron siglos, no me acuerdo...

12 comentarios:

  1. Ostres! qué complicat! no ho entenc... una tortuga sense caparassó?¿ amb una capa? la super-tortuga-negra?! Per què ha perdut la llibertat? Escapar de qui?! M'he perdut algo pel camí, segur...
    Disculpa, Calketh! :-)

    ResponderEliminar
  2. jejeje no et preocupis si no ho entens Ada. Si llegeixes qualsevol de les meves entrades del blog sabràs com escric :)

    ResponderEliminar
  3. Veo que al final te has animado, brotha!!
    Uhmmm, dentro del sentido que puda tener el texto, me imagino que hay una persona atrapada en una de esas estatuas (o quizás la estatua era un ser viviente de por si, con conciencia humana) y no ha podido escapar nunca más de ahí, todo el resto de su cuerpo está enterrado. Y la tortuga? Pues una visión delirante...sin más, incluso podría ser un sueño.

    ResponderEliminar
  4. Quin relat més pertorbador, probablement és l'efecte que volies crear. Realment, arriba l'angoixa del pobre Moai.

    ResponderEliminar
  5. Un relat estrany però que m'ha agradat.

    ResponderEliminar
  6. Jo diria que és un moai en el procés de fer-se moai és a dir just començant a sentir que la pedra li pujava per les cames fins deixar-lo així .....curiós relat amb un bon estil! felicitats!

    ResponderEliminar
  7. Gracies a tots i totes!

    Aneu per bon camí pel que fa la interpretació ;)

    ResponderEliminar
  8. Bon relat, aquest moais en procés de transformació i adaptació.

    ResponderEliminar
  9. Un relat molt ben ambientat, amb ritme i un final obert a lliures interpretacions!

    ResponderEliminar
  10. No l'había llegit, està molt be. Saps escriure sens dubte, encara que aquest escrit semble inquietant, m'agradat molt.

    ResponderEliminar